Het hele plaatje, Antoinette Wibbelink

Het hele plaatje

Als ik denk aan ons vermogen om de realiteit te begrijpen, schiet me het verhaal te binnen van de grote olifant, waar we als mensen geblinddoekt omheen staan, ieder op onze eigen plek. Ieder raakt een ander deel van de olifant aan en de een zegt: ”Het is een slang!”, een ander: “Het is een muur.” En degene, die de staart voelt, denkt misschien dat het een touw is. (een verhaal uit het Soefisme)
Ik geloof echt, dat we elkaar nodig hebben om “het hele plaatje” van de werkelijkheid te zien, juist ook mensen, die aan de andere kant staan.

​​

Onlangs zag ik de documentaire “My own private war” van Lidija Zelovic over de oorlog in voormalig Joegoslavië. Het gaf mij een indringende inkijk in wat er met je kan gebeuren, wanneer je land in oorlog is! Bedankt Lidija!
Wat ik ervan begrijp: dat het in een (burger)oorlog heel moeilijk wordt om genuanceerd te blijven/mogen denken.
Als je dat wel probeert, kan afkeuring, uitsluiting, bedreiging en geweld het gevolg zijn. Hoe kun je – als je erin zit – beide kanten nog zien?

Terwijl ze vroeger gebroederlijk samen leefden met mensen van een ander geloof, voelden veel mensen zich tijdens de oorlog gedwongen om te kiezen voor hun eigen groep en tegen de groep met de andere levensbeschouwing.

De vraag was: Ben je voor of tegen ons? Hoor je bij de “goeden” of de “slechten”?
In voormalig Joegoslavië was dat afhankelijk van je achternaam.
En als je je broer verloor door iemand van de andere kant, werden alle Bosniërs (resp. Serviërs) je vijanden. De mannen gingen vechten om hun “soort” te beschermen en verdedigen. Ik vermoed, dat beide bevolkingsgroepen behoefte hadden aan veiligheid, eigenwaarde, gelijkwaardigheid en respect voor de eigen identiteit.
 

De film eindigt met een zin als: Wanneer je je land moet verlaten, verlies je een deel van jezelf. En ik verstond het ook als: Wanneer je in een oorlog verstrikt raakt, verlies je een deel van jezelf.

Ik hoop van harte, dat we ons in de huidige tijd van polarisering niet laten meeslepen door een simpele tegenstelling tussen goed of fout.
Ik hoop van harte, dat we meerdere kanten kunnen blijven zien en oog houden voor de algemeen menselijke waarden en behoeften van onszelf én die van anderen. Zodat wij en onze jongeren zicht houden op een steeds humanere manier van samenleven…

Wat mij daarbij helpt, is de methodiek van Verbindend of Geweldloos Communiceren, ontwikkeld door Marshall Rosenberg. Zijn 4 stappen helpen goed om door de chaos van gebeurtenissen, gevoelens, gedachten en oplossingsvoorstellen heen, de ander als mens te blijven zien. Een mens met herkenbare menselijke behoeften.... net als ik.

Antoinette Wibbelink,  www.wibbelinktrainingen.nl